W artykule podjęto tematykę zmian środowiska zamieszkiwania przeznaczonego dla osób starszych. Powszechność przechodzenia na emeryturę i postępujące starzenie się społeczeństw stwarzają nowe problemy społeczno-ekonomiczne i pogłębiają już istniejące, zmienia się również styl życia i zachowania seniorów, a co za tym idzie – formy użytkowanej przez nich architektury. Obserwuje się stopniowe odchodzenie od modelu szpitalnego na rzecz alternatywnych form zabudowy senioralnej takich jak co-housing senioralny czy zespoły międzypokoleniowe (generation housing), które umożliwiają osobom starszym utrzymanie komfortu zamieszkiwania i identyfikację z miejscem. Na podstawie analiz wybranych przykładów architektury senioralnej sformułowano jej postulowane cechy.