Rzeczywistość sacrum i profanum przenika nasze życie niezależnie od tego, czy jeste-śmy tego świadomi, czy też nie. Dotyka nas niezależnie od powołań i życiowych funkcji, jakie pełnimy. Zetkniemy się z nią zarówno w świątyni, jak i na łonie natury. Zaabsorbo-wani życiem nie zauważamy nieraz, że jest bardzo blisko – w drugim człowieku, który, podobnie jak my, zmaga się ze swoim „ja” i domaga się miłości. Ważne jest, abyśmy nie lękali się poszukiwań, które otwierają nas na „nowe”. Może się to dokonać jedynie w rela-cji, dlatego warto przyjrzeć się swojemu stosunkowi do Boga, bliźniego i swojego własnego wnętrza. Niedawno natrafiłam – zdawałoby się przypadkowo – na książkę znanego i cenionego jezuity o. Józefa Augustyna Intymność i wolność. Spotkanie z Jezusem. Jako wytrawny znawca dusz autor już w pierwszych rozdziałach wyjaśnia czytelnikowi, co by się stało, gdybyśmy się modlili, gdybyśmy się modlili więcej, szczerze, z miłości. Zaznacza też, że bez modlitwy ludzkie serce po prostu się psuje. „Jaka modlitwa, taka doskonałość, jaka modlitwa, taki dzień cały” – pisał św. Brat Albert Chmielowski [Pisma… 2004: 266]. Ob-serwując życie i otaczającą nas rzeczywistość, trudno nie zgodzić się z tymi słowami: bez modlitwy ludzkie serce wciąż będzie nienasycone. „Nigdy człowiek nie jest tak wielki jak wtedy, gdy klęczy” [Dobry Papież 2022] – uwaga świętego papieża Jana XXIII jest krót-kim dopełnieniem powyższych spostrzeżeń.