Artykuł stanowi podsumowanie badań nad procesami politycznymi, społecznymi i biologicznymi, które wpłynęły na modernistyczną formę Stadionu im. E. Szyca w Poznaniu (Polska). Stadion zbudowano w wyniku politycznej decyzji ignorującej warunki naturalne, czas i czynniki ekonomiczne. Natura odzyskała miejsce opuszczone przez ludzi w powolnym rytmie - dawny stadion stał się złożonym ekosystemem różnorodnych gatunkowo roślin i zwierząt, o który walczą organizacje pozarządowe i działacze miejscy, i którego politycy zaczęli domagać się, preferując rozrywkę od dalekosiężnych działań ekologicznych i ekologicznych. Powstaje pytanie, czy jako mieszkańcy miast potrzebujemy obecnie rozrywki: czy raczej kontaktu z ewoluującą florą i fauną, dostosowującą się do środowiska miejskiego? Czy obserwujemy tylko unikalny proces formowania się ekosystemu miejskiego? Projekt architektoniczny, będący wynikiem badań, zakłada ochronę stadionu nie jako formy architektonicznej, ale jako naturalnego krajobrazu, nienaruszonego, a jednocześnie aktywizujący działania lokalnej społeczności - pole tak ważne dla miasta, jak ekologia w szerokim zakresie sens. Dawny stadion stał się integralną częścią systemu zieleni miejskiej w Poznaniu i może stać się częścią sieci społeczności integrującej mieszkańców miasta. Artykuł powstał na podstawie badań botaników, entomologów, zoologów i architektów zaangażowanych w ochronę stadionu jako unikalnego ekosystemu miejskiego.