W latach powojennych w wielu dawnych miastach europejskich dokonano znaczą-cych przekształceń układów urbanistycznych, wynikających z koniecznej modernizacji nieregularnej sieci wąskich ulic. Przebudowa struktur budowlanych miast historycznych – niezależnie od odbudowy zrujnowanych dzielnic – związana była z nowymi perspekty-wami funkcjonowania tych ośrodków po zakończeniu wojennego kataklizmu. Rozwój motoryzacji, jaki nastąpił w miastach zachodniej części Europy w II poł. minionego stule-cia, wymagał dostosowania istniejącego planu dróg do standardów technicznych i infra-strukturalnych. W rozwijających się ośrodkach, rozwój urbanistyczny podporządkowano rozbudowie arterii komunikacyjnych, które zdominowały krajobraz dawnych układów przestrzennych. Historyczne centra miejskie m.in. w Brunszwiku, Hamburgu, Kassel, Rot-terdamie, Szczecinie przecięto wielopasmowymi arteriami komunikacji kołowej. Uspraw-niło to funkcjonowanie miast i jednocześnie ograniczyło dawny potencjał centrów histo-rycznych jako kameralnych zespołów usługowo-handlowych, sąsiadujących z obiektami administracyjnymi, muzeami czy kultu religijnego. Pod koniec XX w. nastąpiła zmiana w ocenie modernistycznych przekształceń dawnych miast. Inicjowane przez mieszkańców, przy wsparciu środowisk artystycznych, plany wyburzenia nowoczesnej zabudowy dys-harmonizującej z zabytkowym krajobrazem doprowadziły do odtwarzania historycznych układów urba-nistycznych i rekonstrukcji cennych kamienic staromiejskich (m.in. Berlin, Frankfurt nad Menem, Hildesheim, Szczecin). Proces odtworzenia dawnej architektury związany był także z przekształceniami powojennego układu komunikacyjnego.