Odbiór architektury jako przestrzennej formy użytkowej stanowi bazę pogłębiania świadomości i percepcji architektury, przybliżając problem i zagadnienie dziedziny zajmującej się kształtowaniem przestrzeni dla potrzeb człowieka. Przeniesienie zjawiska na płaszczyzny plastycznego „komentarza do” poszerzać będzie obszary poznawcze w kontekście odbioru charakteru i jakości form architektonicznych, także konkretnego definiowania architektury jako nauki łączącej dyscypliny projektowe z plastycznymi. Obraz, autorska wypowiedź na temat wybranego fragmentu rzeczywistości, jest komunikatem stanowiącym pretekst do kontynuacji dialogu – reinterpretacji architektonicznych form. Obraz jak kamień filozoficzny nadaje magii technicznemu wyrazowi architektury, wydobywając z niego urok dzieła sztuki, pozwalając dostrzec nieoczywiste w oczywistym. Dualistyczny sposób pojmowania i kreacji architektury zawierający się w kompilacji intuicyjnego oraz logicznego rozumowania – myśl, obraz, skojarzenie – opiera się zarówno na doświadczeniu umysłowym, jak i emocjonalnym, a poparty interdyscyplinarnymi badaniami naukowymi kształtuje sylwetę architekta kreującego kontekst naszej codzienności.