Prawdy w architekturze, jak wszystkie prawdy śmiertelnych, należą do czasu. Moderniści w XX w. wierzyli, że prawdę przekształcania przestrzeni dyktuje nauka. Jedną z takich utopijnych koncepcji było zburzenie Whitehallu w Londynie i zastąpienie „nowoczesną, racjonalną” zabudową. Martin Heidegger twierdzi, że sztuka (poezja) jest bezpośrednią emanacją, prze-jawem bytu. Byt jest prawie niedostępny myśleniu śmiertelnych na Ziemi, bo przesłonięty, zbyt ściśle związany z byciem. Jest to konsekwencja czasu, w którym prawda (greckie aletheia – nie-przesłonięta) jest nie-do-zauważenia przez myślenie. Natomiast sztuka to u-dzielanie prawdy. Dzisiaj prawdy istnieją jeszcze w przekazie tradycji i tam możemy badać ich naturę. Antyczni Grecy prawdę sztuki widzieli jako od-krytość (oczywistość) i kalos kagatos (kalokagatija) – nierozłączne piękno-dobro. Prawda jako piękno może zamienić się miejscami ze złem – w antyprawdę. Jest ona nie do odróżnienia od prawdy