Współcześnie Polscy architekci rzadko podejmują się tematów architektury o charakterze socjalnym. Jednym z przykładów marginalizowanej typologii są domy samotnej matki, które stanowią istotne wyzwanie projektowe z uwagi na specyficzne potrzeby użytkowników. Poniższy artykuł zasadniczą uwagę skupia na architektonicznych aspektach projektowania domów samotnej matki w ujęciu kontrastu teoretycznych założeń do rzeczywistych potrzeb rezydentów. Uwzględnia obowiązujące w Polsce przepisy, studium przypadku obiektu w Lesznie oraz wyniki raportu Najwyższej Izby Kontroli. W tekście zostały wykorzystane badania jakościowe POE, których wyniki zostają porównane w zbiorczej tabeli. Zestawienie przedstawiono z podziałem na pięć kryteriów jakości: technicznej, funkcjonalnej, organizacyjnej, behawioralnej oraz ekonomicznej. Wyniki badania wskazują, że obowiązujące regulacje określają jedynie podstawowe standardy jakie powinny zapewniać takie placówki, a architekci powinni zwrócić szczególną uwagę na bezpieczeństwo, funkcjonalność oraz trwałość materiałową. W części dyskusyjnej zaprezentowano projekt studencki realizujący te założenia. Kluczowe w artykule staje się podkreślenie, że projektowane obiekty powinny zapewniać godne warunki rezydentom, co może wspierać ich powrót do społeczeństwa.