Mobilność piesza jest przedmiotem multidyscyplinarnego wysiłku wielu organizacji i powinna przekładać się na zdrowe i lepsze życie na terenach miejskich i wiejskich. Tematem artykułu jest ocena wybranych kierunków rozwoju obecnej polityki pieszej w Polsce i przedstawienie elementów, które mają na celu zwiększenie atrakcyjności poruszania się pieszo, tworząc lepsze warunki do spaceru zarówno w czasie wolnym, jak i w drodze do i z pracy. W pracy poruszono zagadnienia związane z doborem odpowiednich narzędzi planistycznych mogących zachęcić pieszych do aktywności oraz zasadność tworzenia strategii rozwoju ruchu pieszego. Zaproponowane schematy łączenia zielonych przestrzeni publicznych i prywatnych, zielone korytarze i spójna sieć piesza, optymalizacja dojść pieszych, ścieżki i szlaki terenów wiejskich oraz wayfinding umiejętnie wykorzystane w planowaniu przestrzennym wniosą wiele do poprawy i promocji ruchu pieszego w zgodzie z teorią „miasta przyjaznego pieszym” i „okolicy przyjaznej wędrowaniu”. W pracy określono również założenia planowania, wdrażania i ewaluacji projektu poprawy przestrzeni pieszej, który przyniesie korzyści materialne, społeczne, środowiskowe i ekonomiczne.