Artykuł ukazuje rolę architektury filmowej w kształtowaniu pamięci zbiorowej, wykorzystując archetypy. Przedstawiono, w jaki sposób architektura może odwoływać się do archetypów kulturowych, stanowiąc nośnik, przekazujący głębsze znaczenia i symbolikę. Analizowane przestrzenie filmowe pokazują, jak architektura i urbanistyka wspierają narrację, wywołując emocjonalne reakcje u widza. Artykuł krótko odnosi się do teorii Christophera Alexandra, którego wzorce mogą zostać użyte do kreowania przestrzeni w filmach, w celu wywołania wpływu na emocjonalne zaangażowanie widza, budując jednocześnie refleksję nad społeczną i kulturową rolą przestrzeni. Wskazano na potencjał wzorców jako narzędzia do projektowania przestrzeni filmowych, które odwołują się do uniwersalnych wartości i doświadczeń. Wzorce przestrzenne w filmach to narzędzia, które kształtują narrację i pamięć zbiorową, odwołując się do uniwersalnych archetypów obecnych w ludzkiej psychice. Powtarzalność tych wzorców w wielu filmach, służąca do ukazania podobnych emocji czy relacji, wskazuje na możliwość stworzenia katalogu wzorców archetypów architektury filmowej lub wykorzystania, przynajmniej częściowo, już istniejącego, np. „Języka wzorców” Alexandra. Ponadto artykuł podkreśla, że przestrzeń filmowa, odwołując się do archetypów, może wpływać na budowanie wspólnej tożsamości kulturowej i odtwarzanie pamięci o przeszłości w nowoczesnych narracjach wizualnych.