Zespoły budynków wysokich istotnie wpływają na krajobraz miasta, szczególnie obiekty o dużej wysokości. Oprócz wyróżniającej wysokości i spójności architektonicznej charakterystycznymi cechami zespołów wysokiej zabudowy jest liczba wież oraz ich jednolita bądź zróżnicowana wysokość. Cechy te stanowią nie tylko o charakterze architektonicznym danego zespołu, ale mogą być bardzo mocno związane z jego przestrzennym znaczeniem i obrazowością. Celem pracy jest analiza kształtowania się budowy zespołów wysokościowców w Europie od lat 60. XX w. do obecnej dekady. Badanie objęło 243 zespoły, w skład których wchodzi co najmniej jeden budynek o wysokości nie mniejszej niż 90 m i co najmniej jeden o wysokości 65 m lub większej. Badanie pokazuje wyraźny wzrost liczby wznoszonych zespołów o takich wysokościach po 2000 r. W każdej z badanych dekad przeważają zespoły mające dwie lub trzy wieże. Analiza tych zespołów pod kątem jednakowej i zróżnicowanej wysokości wież wykazała przewagę zespołów o zróżnicowanych wysokościach w przedziałach wysokościowych powyżej 150 m. Największą wysokość – ponad 300 m – osiągnęły zespoły z wieżami o zróżnicowanych wysokościach.