Wieżowce z lat 60. i 70. w miastach europejskich są świadectwem pewnej epoki rozwoju wysokiej zabudowy na Starym Kontynencie, którego siła jawi się jako zależna od trzech czynników: jakości architektonicznej budynków, liczby wieżowców, które przetrwają próbę czasu, oraz sposobu przeprowadzanych renowacji tych obiektów. Analiza ma na celu wykazanie, jaka jest skala likwidacji oraz renowacji budynków wysokich wybudowanych w okresie od 1960 do 1979 roku w trzynastu dużych miastach europejskich. Badaniem objęto 207 budynków o wysokości ponad 80 m. Dziewiętnaście spośród nich wyburzono, co stanowi 9,17%, a 73 budynki, czyli 35,26%, poddano renowacji. Wskazuje to na znaczną skalę zjawiska. Przedstawione przykłady pokazują różnorodność zakresu renowacji budynków wysokich i różny stopień zmian dokonanych w wizerunku zewnętrznym takich obiektów. Na jednym krańcu są renowacje polegające na odnowieniu budynku i wymianie zużytych materiałów czy elementów na nowe i odpowiadające obecnym standardom, z jednoczesnym wiernym odtworzeniem pierwotnych rozwiązań projektowych i detali architektonicznych. Na drugim krańcu znajdują się duże przekształcenia pierwotnej formy i zastąpienia jej nową o innym kształcie.