Artykuł podejmuje problematykę specyfiki kształtowania przestrzeni polegającej głównie na wykorzystywaniu i adaptacji form zastanych w środowisku naturalnym wyspy Lanzarote (kratery wulkaniczne, korytarze lawowe, jaskinie), w odniesieniu do realizacji architektonicznych zaprojektowanych przez Cesara Manrique. Wybrane, poddane analizie obiekty przestrzenne stały się źródłem informacji zebranych na podstawie autorskich badań in situ. Pozyskany, wybrany materiał graficzny (dokumentacja fotograficzna) został zamieszczony w opracowaniu, dając pogląd na skalę, koloryt i ogólny charakter zaprojektowanych obiektów i przestrzeni, jak i sam styl projektowy ich autora. W artykule zamieszczona została również tabela, wraz z podsumowaniem, zawierająca autorskie zestawienie porównawcze poszczególnych elementów związanych z realizacjami: powiązanie z kontekstem zewnętrznym – zgodność, skala, funkcjonalność / użyteczność, kolorystyka, zieleń, aspekty ekologiczne, dostępność architektury, oryginalność rozwiązania. Zastosowane metody w pracy: obserwacyjna, heurystyczna oraz case study, ułatwić miały analizę powiązań oraz wzajemnych relacji pomiędzy środowiskiem przyrodniczym a człowiekiem w odniesieniu do wybranych kreacji architektonicznych, celem znalezienia odpowiedzi na pytanie, czy holistyczny sposób kształtowania przestrzeni skutkować może zachowaniem tożsamości i podtrzymaniem tradycji kulturowej przy jednoczesnym zachowaniu autorskiej wizji twórczości artystycznej?