Niniejsze opracowanie jest elementem całościowej analizy przestrzennej historycznego obszaru Poznania kształtowanego do końca XVIII wieku. W tamtym czasie w skład dawnego miasta wchodziło 28 jednostek osadniczych tworzących charakterystyczny wianuszek otaczający historyczny Poznań. W tym artykule zajęto się zespołem osadniczym położonym na wyspie znajdującej się na południe od miasta lokacyjnego. Obszar ten nazywany był Piaskami.Na jednej z wysp położonych na południe od Poznania rozlokowane były Piaski. W przeszłości nazwy tej używano dla określenia zarówno zabudowań, jak i obszaru wyspy. W skład Piasków wchodziły trzy główne osady: Gaski, Czapniki i Rybaki (pod red. J. Topolskiego, Dzieje Poznania, tom I, część pierwsza, A. Gąsiorowski „Późnośredniowieczna konurbacja poznańska” PWN Warszawa Poznań 1988 str. 226-228). Wraz z innymi strukturami osadniczymi Poznania tworzyły one charakterystyczny wianuszek bezpośrednio otaczający główne miasto lokacyjne – Poznań. Wyspę otaczały nurty trzech cieków wodnych: Strugi Karmelickiej (Kamionki), Noteci oraz odnogi Warty. Noteć opływała Piaski od zachodu i północy, Struga Karmelicka – od południa, natomiast odnoga Warty otaczała wyspę od wschodu