W artykule omówiono badania prowadzone od 2019 roku przez Klub [PHI]. Założenia metody badawczej wynikają z ewolucjonizmu estetycznego i dotyczą atawizmu tkwiącego w mechanizmie oceny postrzeganej formy. Powtarzane przez wiele pokoleń homo sapiens wyzwania egzystencjalne udoskonaliły ludzkie oko. Nasi przodkowie, napotykając nieznaną formę, zwłaszcza żywą, musieli odgadnąć potencjalny efekt spotkania. W sytuacjach krytycznych dla przetrwania kluczowe było odczytanie zarówno potencji, jak i intencji napotkanego osobnika. Oceny każdego pojawiającego się obiektu należało dokonać natychmiast, z odległości, która nadal pozwalała na ucieczkę, gdyby intencje obserwowanego osobnika okazały się wrogie. Do tego właśnie dostosowała się w toku ewolucji anatomia ludzkiego oka, tworząc nasze pole widzenia jako system stref. Każda strefa jednocześnie izoluje odpowiednie fragmenty obserwowanej formy, automatycznie łączone przez interpretujący mózg w sensowną całość. Ten podświadomy mechanizm rozkładu formy na siatkówce pozwala nam odczytać to, co mówi nam genius loci wszczepiony w przestrzeń. Metoda badawcza polega na zestawieniu wielkości stref (części) badanych form z anatomiczną strukturą pola widzenia