W artykule poruszono zagadnienia związane z rolą rysunku odręcznego jako instrumentu badawczego w procesie edukacji przyszłych architektów. Powszechne obecnie posługiwanie się komputerem nie zastąpi rysunku odręcznego, który nadal pozostaje podstawowym środkiem rozwijającym wrażliwość i wyobraźnię studenta. Rysunek często traktowany jest jako coś mniej wartościowego, niepełnego, jako etap wstępny, pomocniczy. Z jednej strony nie tak efektowny i trwały jak malarstwo, z drugiej - nie tak atrakcyjny warsztatowo jak grafika. Głównym celem pracy jest wykazanie znaczenia rysunku i szkicu w rozwijaniu warsztatu zawodowego studentów architektury. Dokonano analizy historycznego kontekstu sztuki oraz rysunku jako rzemiosła z podkreśleniem jego współczesnej roli. Artykuł opiera się na badaniach literatury oraz analizie studenckich warsztatów projektowych, które odbyły się w Świerkocinie na Mazurach w 2020 r. Rysunek, niezależnie od poziomu warsztatowego, może być znakomitym narzędziem do nauki architektury: narzędziem badawczym wspomagającym zrozumienie struktury i złożoności otaczającej przestrzeni, narzędziem intelektualnym pozwalającym na krytyczną analizę przestrzeni i rozwijanie myślenia abstrakcyjnego.