Artykuł stanowi studium przypadku na podstawie wybranych autorskich realizacji site-specific w niekonwencjonalnych przestrzeniach wystawienniczych uwzględniających zarówno przestrzenie wewnątrz budynku, jak i przestrzeń otwartą. Relacje i interakcje zachodzące między sztuką a miejscem oparte są na wielu zależnościach podlegających transformacjom w zależności od idei twórcy, jak i specyfiki miejsca. Wszelkie działania z zakresu sztuk wizualnych wiążą się z koniecznością uwzględnienia kontekstu przestrzeni, oraz procesualnego aspektu sztuki. Realizacje w przestrzeni publicznej różnią się pod wieloma względami. Dla niektórych artystów miejsce stanowi inspirację do działań, a dla innych tworzywo lub „ramę” dla dzieła. Sztuka może stać się narzędziem transformującym i (re)konstruującym przestrzeń. Wychodzenie poza mury instytucji sztuki- adaptowanie postindustrialnych budynków, byłych zakładów usługowych, przestrzeni mieszkalnych, jak również działanie w szeroko rozumianej przestrzeni otwartej jest coraz bardziej popularne i świadczy o potrzebie redefinicji zarówno sztuki, jak i przestrzeni wystawienniczej oraz zachęca do dyskusji na temat relacji i interakcji między sztuką, a miejscem. Z drugiej strony, wiele instytucji sztuki mieści się w miejscach odbiegających swoją specyfiką od idei przestrzeni typu white cube co stanowi zarówno wyzwanie, jak i inspirację dla artystów i kuratorów. Realizacje site-specific umożliwiają odbiorcom percepcję nie tyle obiektów sztuki, lecz sytuacji, w której cała przestrzeń bierze udział w narracji stworzonej przez artystę/ kuratora.