Przestrzeń architektoniczna i przestrzeń utworu muzycznego są konstrukcjami o czytelnej i charakterystycznej budowie, w związku, z czym inspiracja muzyką w pracy projektowej to bardziej lub mniej świadome tłumaczenie form muzycznych na język organizacji przestrzeni. W projektach powstałych z inspiracji muzyką można wyraźnie wskazać konkretne elementy struktury przestrzennej będące bezpośrednią transpozycją struktur muzycznych obecnych w utworze. Istotą jest ciągłość dźwięku i ciągłość przestrzeni, stosunki sąsiadujących ze sobą elementów, dzięki którym zaczynamy rozumieć założenie kompozycyjne. W identyczny sposób dokonuje się odczyt całości kompozycji architektonicznej, kiedy przechodząc przez przestrzeń otwierają się przed obserwatorem coraz to nowe widoki pozwalające zbudować w wyobraźni obraz całości formy architektonicznej. Niniejsza praca dotyczy współczesnego rozumienia architektury i muzyki (XX-XXI wiek) i powiązań między leksykalnymi analogiami, takimi jak: rytm, harmonia, barwa, artykulacja, i inne, stanowiącymi wspólne składowe kompozycyjne. Podjęte badania dotyczą bezpośrednich inspiracji muzycznych w pracy architektów, współpracy projektantów i kompozytorów oraz poszukiwań nowatorskich metod translacji muzyki w przestrzeń. Zakres tematyczny, w który wpisuje się podejmowana w materiale problematyka, obejmuje wielopłaszczyznowo traktowane aktywności interpretacyjne zastanej rzeczywistości, przyczyniając się jednocześnie do rozwoju wyobraźni oraz kreatywności twórczej i projektowej. Badania oparto na podstawie pozyskanych zestawów prac rysunkowych traktowanych, jako reprezentacje obrazów architektury oraz zapisów muzycznych, także jako narzędzia poznawcze, wspierając się na indywidualnych doświadczeniach, wybranych pozycjach naukowych oraz ocenie konkretnych przypadków.