Celem niniejszej pracy jest ocena skuteczności narzędzi planistycznych zaoferowanych przez ustawodawcę oraz ukazanie, że nagminnie wykorzystywane w planowaniu przestrzennym decyzje o warunkach zabudowy stanowią zagrożenie dla ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju. Przykład Kostrzyna nad Odrą pokazuje, że problem suburbanizacji dotyczy nie tylko metropolii, ale także mniejszych jednostek samorządowych. Poprzez analizę wydanych na terenie miasta decyzji przedstawiono problem rozlewania się zabudowy i bezradność organu wobec obowiązujących przepisów. Dokonano oceny przyjętych planów miejscowych i ich znaczenia w kształtowaniu przestrzeni publicznej. W konsekwencji praca potwierdza tezę, że uregulowania systemowe odpowiedzialne za pra-widłowe kształtowanie polityki przestrzennej stanowią w praktyce istotny problem. Nawet przyjęcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie daje gwarancji, że powstaną samowystarczalne i estetyczne obszary funkcyjne.