Spójność przestrzenna jest pojęciem często używanym w artykułach naukowych z dziedziny architektura i urbanistyka, a także w literaturze branżowej. W ujęciu przestrzennym ten termin ma zresztą bardzo szerokie znaczenie, wychodzące daleko poza wymienione dziedziny sztuki. Jest stosowana m.in. w pracach dotyczących architektury wnętrz, wystawiennictwa i designu. Używanie w publikacjach pojęcia koherencji jest często związane z odczuwaniem wysokiej jakości przestrzeni, czy wręcz ładu przestrzennego i wtedy opisuje się ją zwykle jako jedną z cech wyróżniających ten fenomen. Mimo to brakuje publikacji, które poświęcałyby większą uwagę temu zjawisku. Niniejszy artykuł bada historię pojęcia spójności przestrzennej począwszy od dzieł starożytnych, a skończywszy na współczesnych książkach i artykułach. Jego głównym celem jest odpowiedź na pytania, jak postrzegana była spójność w traktatach architektonicznych i artykułach naukowych związanych z tą tematyką na przestrzeni wieków, a także jak jest pojmowana współcześnie? Autor stawia także pytanie, czy pojęcie spójności było niezmienne w czasie, czy ewoluowało podążając za zmianami mód, preferencji projektantów i odbiorców, albo jako konsekwencja rozwoju technologicznego dającego nowe możliwości projektowe? Dzięki temu artykuł pokazuje z nowej perspektywy fascynujący proces jakim jest rozwój sztuk projektowych, a w szczególności architektury i urbanistyki.