Artykuł podejmuje zagadnienie roli i znaczenia w planowaniu przestrzennym wskaźnika intensywności zabudowy, pozwalającego na kontrolowanie zagęszczenie zabudowy w miastach. Celem artykułu jest ocena możliwości i zasadności wykorzystania istniejących zapisów w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego dotyczących dopuszczalnej intensywności zabudowy w planie ogólnym, ze szczególnym uwzględnieniem jego roli w kształtowaniu przestrzeni miejskiej, zrównoważonego rozwoju i jakości życia mieszkańców. Za obszar badan przyjęto miasto Szczecin. W artykule omówiono definicję WIZ oraz jego zastosowanie w planowaniu przestrzennym. Opisano tkankę miejską w wybranych częściach Szczecina, a także przeanalizowano jej gęstość rzeczywistą. Przeprowadzono analizę porównawczą zapisów dotyczących intensywności zabudowy w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego na przykładzie dokumentów planistycznych sporządzanych dla miasta Szczecina. Zestawiono i zobrazowano wyniki badań pochodzące z zapisów w wybranych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz będącego w opracowaniu projektu planu ogólnego miasta Szczecin. Dodatkowo odniesiono się do nowelizacji ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności do instytucji planu ogólnego, która ma kluczowe znaczenie w określaniu zasad rozwoju przestrzennego miasta.