Powojenna odbudowa Kołobrzegu, zniszczonego w wyniku działań wojennych w ok. 90%, odbywała się w trzech etapach – spontanicznej odbudowy, modernistycznym i w nurcie retrowersji. Różniły się one założeniami, przyjętymi rozwiązaniami formalnymi i podejściem do dziedzictwa architektonicznego. Działania skupiały się początkowo na odbudowie portu ważnego dla zbudowania podstaw gospodarczych, a w kolejnej fazie prace przebiegały dwubiegunowo, koncentrowały się na Dzielnicy Uzdrowiskowej i Śród-mieściu. Odbudowa starego miasta w nurcie retrowersji w połowie lat 80. XX w. wprowa-dziła zupełnie nową zabudowę, odwołującą się do historycznych gabarytów. Decyzje urbanistyczne podejmowane w procesie wieloetapowej odbudowy wpłynęły na powstanie nowych zagrożeń w mieście, przed którym stawiane są wyzwania współczesności. Są to przede wszystkim postępująca ekspansja terytorialna oraz monofunkcyjność poszczególnych węzłów strukturalnej sieci Kołobrzegu.