Kołobrzeg jest nadmorskim kurortem o niezwykle bogatej i burzliwej historii zapoczątkowanej na początku XIX w. wraz z rozwojem dzielnicy uzdrowiskowej. Dotknięty zniszczeniami wojennymi utracił znaczną część swojej ilustracji architektonicznej i spójności struktury przestrzennej budowanej na kanwie wielowiekowych doświadczeń. Uwarunkowania polityczne i skomplikowana sytuacja tzw. Ziem Odzyskanych w pierwszym dziesięcioleciu po II Wojnie Światowej znacząco opóźniła proces odbudowy miasta. W konsekwencji prace nad zagospodarowaniem pustych kwartałów po dawnej zabudowie ruszyły dopiero w latach 60 XX w. w wyniku decyzji politycznych wyższego szczebla. Związane były również z ukierunkowaniem rozwoju nadmorskiej dzielnicy Kołobrzegu ponownie na ośrodek uzdrowiskowo-wypoczynkowy. Zmiana sytuacji politycznej, stopniowo wzrastająca ranga miasta oraz międzynarodowe kontakty zaowocowały licznymi realizacjami architektonicznymi w obrębie Kołobrzegu, charakteryzujące się wysoką jakością, porównywalną w wielkomiejskimi ośrodkami, odbiegającą od stypizowanej architektury modułowej socjalistycznego modernizmu. W artykule przedstawiono unikalne rozwiązania architektoniczne w kontekście kształtowania tkanki miejskiej Kołobrzegu oraz dokonano ich krytycznej analizy. Porównano również modernistyczną zabudowę z przedwojennymi realizacjami na tym samym obszarze.