System ochrony zdrowia w Polsce znajduje się w stanie kryzysu kompetencyjnego, którego źródłem jest systemowy niedobór zasobów ludzkich. W pracy podjęto próbę analizy przyczyn i skutków tego zjawiska w kontekście zmian demograficznych, strukturalnych i organizacyjnych w latach 2014-2024. W oparciu o aktualne dane statystyczne, raporty instytucji krajowych i międzynarodowych oraz przegląd literatury przedmiotu, wykazano deficyt personelu medycznego, który prowadzi do przeciążenia istniejących kadr. Braki kadrowe nie tylko obniżają jakość świadczonych usług, ale także generują ryzyko systemowe, wpływając negatywnie na bezpieczeństwo pacjenta i efektywność funkcjonowania jednostek ochrony zdrowia. Wskazano również na niedostateczny poziom zarządzania zasobami ludzkimi oraz brak długofalowej polityki kadrowej jako istotne czynniki utrwalające kryzys. Praca kończy się rekomendacjami dotyczącymi niezbędnych działań systemowych, w tym wzmocnienia strategii kształcenia, zatrzymywania i rozwijania kompetencji pracowników ochrony zdrowia. Podkreślono, że przyszłość systemu ochrony zdrowia w Polsce zależy w decydującym stopniu od jakości i stabilności kapitału ludzkiego. Bez zapewnienia odpowiedniej liczby oraz kompetencji personelu medycznego, dalsze reformy strukturalne pozostaną nieskuteczne. Kryzys kadrowy nie jest jedynie problemem sektorowym – stanowi realne zagrożenie dla zdrowia publicznego i bezpieczeństwa obywateli.