Twierdza Zamość była tematem wielu opracowań naukowych, aczkolwiek, stosunkowo mało uwagi poświęcano, do tej pory, relacjom przestrzennym Zamościa z terenami nadrzecznymi Łabuńki a ten bardzo ważny kontekst przestrzenny wpływał zasadniczo na wiele aspektów życia miejskiego Zamościa. Autorzy renesansowych traktatów podkreślali nierozerwalny związek miasta z kontekstem naturalnym, mimo, iż owe radialne czy ortogonalne, często, utopijne formy miejskie - geometrycznie powściągliwe urbs nie potrafiły wziąć w karby jaskrawo żywego ,,organizmu civitas. Zamość, choć inspirowany owymi traktatami, powstał, ponieważ jego wizjonerzy - fundator Jan Zamoyski oraz architekt Bernardo Morando- zdecydowali się wpisać formę w istniejący teren, umiejętnie korzystając z renesansowych kanonów tamtych czasów ale i inteligentnie wykorzystując zasoby ówczesnego krajobrazu dla stworzenia miasta, idealnego w swej uniwersalności. Przez lata, kolejni przedstawiciele rodu Zamoyskich oraz budowniczowie kontynuowali dzieło. Zamość ewoluował, aby w XIX w. stać się obszarem wojskowych aż do roku 1866, kiedy został zdemilitaryzowany i, w dużej mierze, zniszczony. Kolejne lata XX w. przynosiły kolejne etapy odbudowywania i zabezpieczania zabytkowej substancji miasta. Ostatnie lata przyniosły bardzo ważne dokumenty dotyczące rewitalizacji miasta: Lokalny Program Rewitalizacji na lata 2017 - 2023 oraz, Gminny Program Rewitalizacji Zamościa na lata 2023 - 2030. Artykuł ma na celu wskazanie walorów kompozycyjnych twierdzy zamojskiej z perspektywy terenów nadrzecznych Łabuńki, biorąc pod uwagę, również, zapisy Gminnego Programu Rewitalizacji Zamościa na lata 2023 - 2030. Artykuł jest zaledwie początkiem dyskusji na temat aspektów budowania marki Zamościa, prezentuje dane wyjściowe do dyskusji, zakładając tezę o budowaniu międzynarodowej marki Zamościa w oparciu o przestrzenie nadrzeczne jako strategicznie ważne dla wszechstronnego rozwoju miasta.