Uwaga skierowana na badania mające przyczynić się do projektowania coraz efektywniej uzdrawiających szpitali nikogo już nie zadziwia. Według postępujących współczesnych tendencji architektura prozdrowotna staje się coraz mniej „szpitalna”. Uzasadniona staje się potrzeba dbania o jakość przestrzeni przeznaczonej na pobyt osób chorych, czasowo lub trwale wymagających opieki zdrowotnej. Wiedza dotycząca wpływu jakości architektury szpitala na zdrowie i samopoczucie jest coraz bardziej powszechna – coraz większą uwagę poświęcamy też ogólnemu doświadczeniu pacjentów. Czy potrafimy tę wiedzę ekstrapolować na szerszy kontekst środowiska zbudowanego? Celem artykułu jest wskazanie nowych potrzeb i możliwości prowadzenia badań dotyczących interakcji między miastem a jego mieszkańcami. Współczesne tendencje demograficzne i proces urbanizacji z pewnością będą wymuszać zmiany strategii rozwoju miast również w skali architektoniczno-urbanistycznej, dlatego niezwykle istotne jest nieustanne poszerzanie wiedzy o człowieku, by programować przestrzeń promującą zdrowie i zachowującą mieszkańców w dobrej kondycji psychofizycznej oraz społecznej. W artykule przedstawiono nowe metody agregacji danych, które pozwalają analizować jakość miasta względem potrzeb jego użytkowników.