Przebudowa i modernizacja wielu zespołów śródmiejskich w miastach polskich – roz-poczęta na progu lat 60. XX w. – opierała się w znacznym stopniu na doświadczeniach i wzorcach zachodnich, a także doktrynie zakładającej intensywny rozwój i uprzemysło-wienie. Przemieszczanie się i transport były jednymi z głównych założeń Karty Ateńskiej, dokumentu kształtującego myślenie pokoleń urbanistów i architektów. Fascynacja jej twór-ców motoryzacją i zaletami indywidualnego transportu doprowadziły w efekcie do stwo-rzenia modelu miasta dla samochodów. Przyjęcie tych założeń stało się punktem wyjścia do akceptacji szeregu komunikacyjnych ingerencji w zabytkowe struktury miast. Celem niniej-szego artykułu jest określenie doktrynalnych przesłanek oraz analiza zjawisk w odbudowywa-nych miastach historycznych z punktu widzenia rozwiązań komunikacyjnych. W artykule omówiono założenia doktrynalne, ewolucję transportu i motoryzacji. Opisano także rozwój komunikacji w polskich miastach oraz ich wpływ na przekształcenia historycznie ukształ-towanych obszarów śródmiejskich.