Ochrona dziedzictwa kulturowego wymaga negocjacji na wielu szczeblach organizacji społecznej i angażuje osoby reprezentujące bardzo różne środowiska i posiadające nie-jednokrotnie odmienne stanowiska i ideały. Znalezienie mechanizmów wspomagających procesy decyzyjne w obszarze dziedzictwa – w szczególności tego najnowszego – jest jednym z najpilniejszych zadań badawczych w dziedzinie architektury. W artykule zapro-ponowano strategię i opisano pierwszą część badań, których celem jest stworzenia narzę-dzia opartego o adekwatny model inteligentnego systemu wspomagania decyzji. W artykule przedsta-wione zostało uzasadnienie wyboru modelu decyzyjnego (DRSA). Zaprezentowane zosta-ły również dwa spośród dziesięciu kryteriów oceny obiektów architektonicznych: kontekstu i tradycji miejsca, służące rozdzieleniu ich zakresów znaczeniowych, a tym samym oraz uniknięcie sytuacji redundancji.