Architektura współczesna w mieście historycznym stanowi naturalny element przeplatającej się symboliki epok. Jest znakiem czasów pozwalającym zdefiniować charakter współbrzmienia w kontekście, dając przy tym pretekst do analizy zjawiska wzajemnego oddziaływania form historycznych i tych powstałych współcześnie. W ogólnym rozumieniu miasta - przestrzeni, która powinna być postrzegana jako utilitas, firmitas, venustas (użyteczność, trwałość, piękno), podjęto badania związane z kompozycją wybranych przestrzeni placów i rynków w mieście Poznań, których charakter został zmieniony w ostatnim XX leciu. Celem przeprowadzonych badań jest znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy ingerencja formalna w kontekście historycznej tkanki miasta może wykraczać poza ogólnie przyjęte zasady dobrej kontynuacji, czy powinna stanowić wpisującą się w kontekst trwałości kompozycyjnej kompozycję przestrzenną? Działania badawcze oparto na indywidualnych obserwacjach, ocenie konkretnych przypadków oraz wybranych pozycjach naukowych. Istotnym narzędziem w badaniach okazały się również metoda analizy formy, związana z oceną pojedynczych elementów kompozycyjnych i rozpatrywana pod kątem działania artefaktów z obszaru sztuk plastycznych. Całość opracowania jest też próbą określenia jak dalece projektant może odbiegać od zastanego charakteru przestrzeni, by odbiorca-użytkownik przestrzeni mógł egzystować w poczuciu stabilności i tożsamości miejsca.