Artykuł uzasadnia potrzebę poznania i opisuje możliwości użycia cech charakterystycznych dla obrazowania fotograficznego w obiektach przestrzennych. Poprzez metodę logicznej argumentacji, przytoczenie badań ankietowych przeprowadzonych na trzech grupach odbiorców oraz źródeł z dziedziny sztuki autor artykułu wykazuje zasadność rozważenia włączenia do projektowania obiektów przestrzennych cech plastycznych charakterystycznych dla medium fotografii. Autor swoje uzasadnienie opiera na niespotykanej powszechności obrazowania tego typu i silnym wpływie na sposób odbioru świata, życie codzienne oraz na konsekwencje społeczne. Wskazuje, że użycie cech plastycznych fotografii w obiekcie, takich jak głębia ostrości, przenikalność obrazu, użycie paralaksy, płynność czasu rejestracji czy ziarnistość obrazu, może stanowić rodzaj kodu wizualnego, zbliżając formę przestrzenną do rodzaju komunikatu, a także na możliwą zmianę postrzegania obiektów przez odbiorców, które mogłoby mieć podstawy w zaufaniu odbiorców do obrazu fotograficznego. W dalszej części artykułu autor przytacza przykłady foto-obiektów z domeny sztuki i wskazuje w jaki sposób wykorzystują one cechy plastyczne obrazu fotograficznego. Autor po krótce omawia także strategie twórcze w których najłatwiej spotkać tego typu działania.