Celem artykułu jest dokonanie analizy relacji między sztuką, a przestrzenią w kontekście obiektów rzeźbiarskich znajdujących się na Alejach Marcinkowskiego w Poznaniu. Sztuka w przestrzeni miejskiej implikuje wiele problemów. Kontekst miejsca, jak i potrzeby odbiorców- użytkowników przestrzeni wiążą się z koniecznością uwzględnienia wielu czynników, takich jak historia miejsca, jego specyfika, zagospodarowanie terenu, czy transsubiektywizm percepcji. Aleje Marcinkowskiego mieszczą się w obszarze Starego Miasta- w bliskim sąsiedztwie poznańskiej Starówki i stanowią oś, łączącą takie ulice jak: Plac Wolności, ul. 23. Lutego oraz ul. Paderewskiego. Wśród umieszczonych tam rzeźb znajdują się zarówno obiekty o zabytkowym charakterze, jak i dzieła współczesnych artystów. Dialog historii z teraźniejszością stanowi interesujące pole badawcze, podobnie jak interakcje zachodzące między rzeźbami, a komponentami architektonicznymi znajdującymi się z ich otoczeniu. Miejsce lokalizacji dzieł jest wyjątkowe nie tylko ze względu na jego historyczną wartość, lecz także bliskość takich instytucji jak: Muzeum Narodowe w Poznaniu, Biblioteka Raczyńskich, Uniwersytet Artystyczny im. M. Abakanowicz w Poznaniu oraz galerii sztuki Wielka Scena. Obiekty sztuki umieszczone poza przestrzenią instytucji sztuki stanowią pewne continuum idei związanej z udostępnianiem sztuki szerokiemu gronu odbiorców.