Ostatnie dekady wskazują na potrzebę istotnych zmian w organizacji i zarządzaniu szpitalami. Obowiązująca definicja szpitala, jaką jest budynek z odpowiednią infrastrukturą techniczną, kreujący przestrzeń niezbędną do realizacji procedur (Tomanek 2015) staje się niewystarczająca. Istnieje wyraźna relacja pomiędzy skutecznością leczenia i efektywnością pracy personelu, lecz przy obecnym niedoborze i starzejącej się populacji personelu medycznego, dotkniętego często przypadłością wypalenia zawodowego, jest ona teoretyczna. Starania o sprawne działanie służby zdrowia są warte szczególnej uwagi, gdyż stawką jest zapewnienie równego dostępu do opieki zdrowotnej, ochrona społeczeństwa przed konsekwencjami utraty zdrowia, obrona populacji przed zagrożeniem zdrowia oraz poprawa stanu zdrowia jednostki, rodziny i społeczności (WHO 2010).