Potrzeba wykraczania poza fizyczne granice obrazu wyznaczające ramy postrzegania na rzecz ich niwelowania, związana jest z pojęciem kontekstu przestrzennego. Świadomość możliwości eksperymentowania oraz manipulowania granicami, aby wzmocnić przekaz i wpływać na odbiór i oddziaływanie dzieł stwarza płaszczyznę do odkrywania nowych znaczeń i interpretacji w obszarze prezentacji sztuki. Przedmiotem opracowania jest realizacja wystaw indywidualnych oraz poszukiwanie optymalnych rozwiązań wystawienniczych dla prezentacji obiektów sztuki w galeriach o różnym charakterze oraz działań artystycznych site-specific jako przykładu synergii przestrzeni architektonicznej i sztuki. Potrzeba skupienia uwagi odbiorcy na dziele sztuki zrewolucjonizowała sposób jej ekspozycji i aranżacji wystaw. Nowe strategie wystawiennicze zacierają granice pomiędzy obrazem, a materialnym obiektem, sprawiając, że galeria przestaje być wyizolowaną przestrzenią. Obecnie coraz częściej sztuka odbierana jest w kategorii wydarzenia. W ramach kolejnego etapu projektu badawczego pt. "Dzieło plastyczne w architekturze" zrealizowane zostały wystawy, które stanowią konsekwencję procesu poszukiwania nowych formuł ekspozycyjnych. Można stwierdzić, że wzajemne relacje dzieła plastycznego i otaczającej go przestrzeni architektonicznej wpływają nie tylko na znaczenia i estetykę dzieła, ale także o odbiór architektury.