Niniejsza praca koncentruje się na analizie konstytucyjnej zasady legalizmu w kontekście podstaw prawnych wydawania decyzji o warunkach zabudowy. Szczególna uwaga została poświęcona ich znaczeniu w postępowaniach legalizacyjnych i naprawczych prowadzonych na podstawie art. 48-49 oraz art. 50-51 Prawa budowlanego. Celem pracy jest ocena dopuszczalności wydawania decyzji o warunkach zabudowy dla istniejących inwestycji oraz ich wpływu na procesy nadzoru budowlanego. W pracy przedstawiono rozwój polityki przestrzennej w Polsce, analizując historyczne oraz współczesne regulacje dotyczące planowania i zagospodarowania przestrzennego. Omówiono proces inwestycyjny w świetle prawa budowlanego, zwracając uwagę na konieczność zachowania zgodności inwestycji z miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego lub decyzjami administracyjnymi. Szczegółowo przeanalizowano proce-dury legalizacyjne, wskazując na ich uwarunkowania formalno-prawne oraz konsekwencje dla inwestorów i organów administracji. Istotnym elementem rozważań jest problematyka decyzji o warunkach zabudowy ja-ko narzędzia umożliwiającego legalizację obiektów budowlanych. W pracy przeanalizowano również wątpliwości związane z ich wydawaniem, w tym możliwość zastosowania tych decyzji w postępowaniach legalizacyjnych oraz ich skuteczność w przywracaniu ładu przestrzennego. W końcowej części pracy przedstawiono postulaty de lege ferenda, wskazujące na konieczność zmian w systemie legalizacji i planowania przestrzennego. Zaproponowano reformy mające na celu zwiększenie transparentności oraz efektywności procedur administracyjnych w zakresie nadzoru budowlanego i ochrony ładu przestrzennego. Praca podkreśla znaczenie równowagi między interesem publicznym a prawami inwestorów, wskazując na potrzebę klarownych i jednoznacznych regulacji prawnych.