Przedstawione badania służą redefinicji roli muzeum i wzajemnej relacji z przestrzenią publiczną w kontekście promocji dziedzictwa lokalnego. W artykule skupiono uwagę na sposobach rozszerzenia oddziaływania muzeum do przestrzeni publicznej i zatarcia granic między obiektem muzealnym a jego otoczeniem. Metodologia badawcza służy wyznaczeniu systemu przestrzeni kulturowych, w ramach którego możliwe jest sytuowanie elementów małej architektury oraz architektury pop-up, rozumianych jako interwencje urbanistyczne służące promocji lokalnej kultury materialnej poza obiektem muzeum. Wyznaczenie systemu ma wpłynąć na zwiększenie oddziaływania pojedynczych interwencji. Celem badań jest stworzenie podejścia metodologicznego do rozwiązania problemu niskiej atrakcyjności oferty kulturotwórczej i jakości przestrzeni publicznej poprzez wprowadzanie artefaktów sztuki, a także próba aplikacji metody wypracowanej dla miast polskich w uwarunkowaniach kulturowych Bliskiego Wschodu. Rezultatem zaprezentowanych badań jest przedstawiona na przykładzie wybranego studium przypadku propozycja budowania strategii rozszerzenia funkcji muzealnej na przestrzeń publiczną. Stanowi ona podstawę wskazania kolejności interwencji urbanistycznych polegających na wprowadzaniu elementów architektury pop-up lub małej architektury w ramach zaproponowanej strategii działań.