W obliczu narastających problemów cywilizacyjnych będących wynikiem m.in. żywio-łowej urbanizacji z udziałem koszto- i energochłonnej architektury (fast-form architecture) pojawia się potrzeba wprowadzenia alternatywnych metod projektowania środowiska zamieszkiwania człowieka. Pierwszym etapem jest wprowadzenie nowego modelu nau-czania architektury. Dotychczasowy model preferuje rozwój wyobraźni formalnej oraz podporządkowanych jej umiejętności graficznych i technicznych przy jednoczesnym pominięciu umiejętności miękkich. Skutkuje on wprowadzaniem na rynek architektów, projektujących budynki, których relacje z użytkownikiem i miejscem można określić jako jednowartościowe. Przypisanie dominującego znaczenia niezwiązanej z miejscem formie architektonicznej oznacza zastąpienie autentycznego jej doświadczania wszystkimi zmy-słami chwilową ekscytacją. Alternatywny model kształcenia powinien być ukierunkowany na trzy aspekty: projektowanie architektury haptycznej, rozwój wyobraźni sytuacyjnej i kontekstualne rozwiązywanie problemów (projektowanie miejsc, a nie budynków). W tym modelu istotną funkcję pełnią warsztaty, których program i przebieg jest pozwala na ze-tknięcie się uczestników z materią architektury: miejscem, potrzebami ludzi oraz materiałem i techniką.