Stereotomia, która kiedyś kojarzona była głównie z wycinaniem w kamieniu, dziś ujmuje się szerzej jako zbiór metod i technik redukcji formy architektonicznej. Ukazuje potencjał przekroczenia granic konwencjonalnego myślenia projektowego. Jej interpretacja w kontekście współczesnym obejmuje eksperymentowanie z odejmowaniem, usuwaniem oraz ograniczaniem zbędnych elementów pozostawiając czystą formę. Stereotomia jako narzędzia korygującego otwiera przestrzeń na tworzenie nowych struktur, eksperymentowanie z materiałami oraz odkrywanie nowych kierunków w architekturze przyszłości. Zaczęła pełnić funkcję nadzoru nad procesem projektowania, dbając o racjonalizm architektury. Wykorzystuje jedynie niezbędnych elementów dla funkcji lub formy architektury. Te ograniczenia stają się punktem wyjścia do kreatywnego eksperymentowania i szukania innowacyjnych rozwiązań, co skłania architektów do myślenia poza konwencjonalnymi granicami. To pozwala wycisnąć z projektu jedynie potrzebną esencje. Architekci stają się może i ograniczeni, ale za to przedstawiają całkowite minimum, które okazuje się, że jest wystarczające. Zbędny konsumpcjonizm i przepych zostaje zneutralizowany. Projektowanie zyskuje nowy wyraz. Stając się nurtem wyłaniania kluczowych elementów z bogatego zestawu możliwości, po to by w końcu zostały tylko te najistotniejsze i niezbędne. To nieustanne wyłanianie, analiza i eksploracja różnorodnych pomysłów, aż do momentu, gdy pozostają tylko te najbardziej kluczowe i niezbędne dla osiągnięcia zamierzonego celu.