Rytmy towarzyszą człowiekowi na wielu płaszczyznach egzystencjonalnych. Są częścią zarówno jego świata wewnętrznego jak i zewnętrznego. Rytmy występują w ciele człowieka, w jego codziennych czynnościach, w przyrodzie, a także w jego twórczości, w muzyce, w poezji, architekturze i urbanistyce. We współczesnym projektowaniu architektonicznym coraz częściej obserwuje się odejście od typowych ukształtowań rytmicznych i symetrycznych na rzecz dynamiki bogatej w bodźce. Według autorki nowopowstałe budynki w sąsiedztwie historycznej zabudowy często zaburzają jednorodny dotąd wyraz przestrzenny ulicy czy placu dlatego, że nie uwzględniają w swoich fasadach spokojnych rytmicznych układów przestrzennych istniejącej historycznej zabudowy. W artykule autorka postanowiła zbadać znaczenie rytmu dla człowieka w formie wizualnej i odbiór historycznych przestrzeni, w których pojawiły się nowe budynki nieuwzgledniające zastanego kontekstu. Powstająca w mieście nowa architektura generalnie budzi zainteresowanie jako przejaw nowoczesności i jest raczej pozytywnie przyjmowana. Jednak badania pokazały, że w historycznej zabudowie, która powstawała w oparciu o układy symetryczne, rytmy i w której widać dążenie do harmonii, pojawiające się nowe budynki, które nie zachowują tych standardów, odbierane są bardzo negatywnie.